mgiełką tajemnicy.
Pierwszy raz odwiedziłam „kraj środka” w 1995 roku ucząc się gry na dwustrunowym instrumencie smyczkowym - er-hu.

Od 15 lat bywam tam często.Kocham szczególnie prowincje południowe, pełne plantacji wyśmienitej herbaty i magicznych dźwięków.

Muzyka chińska inspirowała mnie od zawsze. To baza dla wielu krajów Azji od Turkiestanu począwszy po Japonię i wyspy Indonezji.
Niektóre elementy dawnej muzyki chińskiej, pomimo że zniknęły w samych Chinach, zachowały się w takich krajach jak

Japonia, Korea czy Wietnam. Jednym z najstarszych strunowych instrumentów chińskich jest cytra gu-zheng.
Jej brzmienie wspaniale łączy się z barwą instrumentów smyczkowych.
Od lat łączębrzmienia instrumentów strunowych różnych kultur. To intrygująca podróż w nieznane.
Pierwsze swoje polsko-chińskie projekty tworzyłam w latach 1997-2002 podczas pięcioletniego pobytu w Japonii, gdzie zaprzyjaźniłam się z mieszkającymi tam muzykami chińskimi.
Kontakt z brzmieniem instrumentów chińskich stał się tak inspirujący, że zaczęłam komponować własne utwory na zrekonstruowane staropolskie fidele kolanowe i cytry chińskie.
Wędrując latami przez ten cudowny, olbrzymi kraj zdałam sobie sprawę z niezwykłej różnorodności i barwności jego kultury.

Zamarzyłam aby dotrzeć do czegoś co można nazwać duchem muzyki chińskiej. Wyłączając intelekt poczuć jej smak i głębię.
Pewnego w dnia przebywając w prowincji Fujian spytałam leciwego artystę : Jak zrozumieć ducha waszej muzyki ? Oglądaj chińską kaligrafię i malarstwo a rozpoznasz go -odparł.

Amber&Silk project to spotkanie dwóch odległych kultur muzycznych świata.
Podróż wyobraźni w której na dalekim Jedwabnym Szlaku spotykają się wędrujący muzycy z Chin z polskimi trubadurami.
Wspólnie śpiewają, wspólnie grają wspólnie uczą się jedni od drugich innego sposobu myślenia o kształtowaniu emocji czy też przepływie czasu w muzyce.

W programie znajdują się tradycyjne chińskie i polskie utwory a taże moje kompozycje utrzymane w stylistyce „World music” dedykowane niezwykłym instrumentom strunowym- suce biłgorajskiej,

Polska to obszar monokultury smyczkowej. Skrzypce wszechobecne są w muzyce wszystkich regionów kraju i stanowią bazę wszelkich rodzajów kapel.
Zanim zaczęto w Polsce grać na skrzypcach, przez wieki szczególnie rozpowszechnione były fidele kolanowe, nie zachowane do naszych czasów, ale występujące jeszcze w XIX wieku.
Trzymano je pionowo opierając na kolanie lub zawieszano na ramieniu przy pomocy rzemienia lub sznurka.
O popularności pozycji kolanowej na ziemiach polskich świadczą zapiski niemieckiego teoretyka muzyki Martina Agricoli w jego dziele z 1545 roku.
Jako charakterystyczne dla kultury polskiej opisuje Agricola trzymanie instrumentu w pozycji pionowej oraz grę tzw. techniką paznokciową.
Polega ona na skracaniu strun poprzez odepchnięcie ich płytką paznokcia w bok.

Maria Pomianowska wraz z Ewą Dahlig i Andrzejem Kuczkowskim 30 lat temu wskrzesiła zapomnianą polską tradycję.
Na płycie usłyszeć można XVI- wieczny instrument smyczkowy pochodzący z wykopalisk archeologicznych z Płocka oraz znaną z przekazów z końca XIX w. tzw. sukę biłgorajską.
Sześcio- strunową fidel płocką zwaną początkowo chordofon płocki, odnaleziono w 1985r. podczas prac wykopaliskowych prowadzonych w Płocku.
Pochodzenie warstwy zawierającej instrument określono na połowę XVI w.

Jest to jedyny zachowany egzemplarz XVI wiecznego ludowego instrumentu smyczkowego.
Cztero-strunową sukę biłgorajską zrekonstruowano na podstawie źródeł ikonograficznych, jako że nie zachował się żaden oryginał.

Były to wzmianki prasowe z końca XIXw. oraz akwarela namalowaną przez Wojciecha Gersona (1895).
Suka bilgorajska opisana w prasie przez Jana Karłowicza w końcu XIX w zaprezentowana była na odbywającej się w Warszawie w r. 1888 wielkiej wystawie instrumentów muzycznych,
na której znalazła się w dziale „narzędzi” ludowych.
Maria Pomianowska opracowała od nowa zapomnianą praktykę wykonawczą obu instrumentów, tworząc autorską technikę gry, styl wykonawczy oraz repertuar.

Na płycie usłyszeć można dźwięk suki biłgorajskiej i fideli płockiej wykonanej przez Andrzeja Kuczkowskiego oraz eksperymentalną sukę biłgorajską wyposażoną w dodatkowe 4 struny rezonujące.
Ta ostatnia wykonana została przez Dominika Główkę i posiada nowe elementy konstrukcyjne opracowane wspólnie z Marią Pomianowską.

Guzheng, to tradycyjny chiński instrument szarpany, który ma ponad 2500-letnią historię. Jest on praprzodkiem całej rodziny cytr Dalekiego Wschodu.
Z Chin instrument przewędrował do Korei przemieniając się w 12-strunową cytrę gayagum i do Wietnamu dając początek w 16-strunowemu dan tranh.
Cytry chińskie dotarły również do Japonii gdzie zainicjowały stworzenie 13- strunowego koto. Guzheng łączy w sobie chińską historię i kulturę.
Lutnicy poza wykonaniem instrumentu muzycznego mogą popisać się sztuką dekoracyjną. Artyści potrafią stworzyć na guzheng unikalne treści kulturalne i artystyczne, odzwierciedlające poezję, malarstwo czy kaligrafią. Dekoracje obejmują płaskorzeźby, inkrustacje z masy perłowej czy wręcz całe wielobarwne obrazy. Współczesne guzhengi mają ok 21 strun i długość ok 160 cm.
Prostokątne pudło rezonansowe wykonane jest z drzewa wutong, które ma wyjątkowo doskonałe właściwości akustyczne. Na długim wyżłobionym w środku pudle rezonansowym znajdują się ruchome podstawki. Na nich opierają się struny, dawniej wykonywane z jedwabiu a obecnie metalowe z nylonową owijką. Technika gry na guzheng polega na zarywaniu strun palcami prawej ręki i przyciskaniu ich opuszkami palców lewej dłoni przy jednoczesnym wykonywaniu określonych ruchów (np.wibrowania czy potrząsania strunami) w celu zmiany wysokości dźwięków. Do zarywania strun używa się specjalnych plektronów-pazurków.
W dawnych czasach pazurki-plektrony nakładano tylko na prawą rękę. W muzyce nowoczesnej używa się pazurków na obu rękach. W dawnych czasach wykonywano je z kości słoniowej lub skorupy żółwia.
Obecnie są plastikowe. Muzyka grana na guzheng jest zwyczajowo pentatoniczna czyli oparta o pięciodźwiękowe skale. Instrument

może grać akordy lub pojedyncze nuty. Zheng Xiaomeng, to nowo opracowana wersja cytry guzheng, stworzona w 2016 roku. Instrument opracowany został przez lutnika Cao Lansuo oraz Mingjie Yu.
Ten eksperymentalny instrument ma 18 strun, około 100 cm długości i zakres dwóch i pół oktawy. Struny strojone są według siedmiotonowej skali.

Profesor doktor habilitowana sztuk muzycznych, multiinstrumentalistka, wokalistka, kompozytorka i pedagog. Profesor w Akademii Muzycznej w Krakowie oraz dyrektor międzynarodowego festiwalu Skrzyżowanie Kultur.
Trzydzieści lat temu wspólnie z Ewą Dahlig i Andrzejem Kuczkowskim zrealizowała rekonstrukcję zaginionych staropolskich instrumentów smyczkowych:

suki biłgorajskiej, fideli płockiej i suki mieleckiej. Artystka wydała 27 autorskich płyt, wiele z nich otrzymało polskie oraz międzynarodowe nagrody.
Od 30 lat koncertuje jako solistka na całym świecie, w najlepszych salach koncertowych.
Tworzyła utwory i koncertowała ze światowej sławy artystami między innymi: Yo Yo Mą, Januszem Olejniczakiem, Gilem Goldsteinem, Gonzalo Rubelcabą, Branfordem Marsalisem, Kayhanem Kalhorem,
Hooseinem Alizadeh, AMJ.

W latach 1997-2002 jako ambasadorowa RP w Japonii zaprzyjaźniła się z całą rodzina cesarską koncertując i komponująca muzykę dla Jej wysokości cesarzowej Michiko.

W 2010 roku otworzyła pierwszą w Polsce specjalizację związaną z muzyką etniczną „Fidele Kolanowe” na Wydziale Instrumentalnym w Akademii Muzycznej w Krakowie, która przekształca się w katedrę muzyki etnicznej.

Od 2011 roku tworzy unikatowe programy, wraz z muzykami arabskimi, pakistańskimi,senegalskimi, irańskimi, koreańskimi, chińskimi, japońskimi i indyjskimi w Azji i Afryce, bazujące na muzyce ludowej z Mazowsza. Nawiązała współpracę z Normal University w Qanzhou (Chiny) tworząc projekty ze studentami chińskimi. W 2014 wraz z Ewą Dahlig wydała publikację pt „Fidele kolanowe. (Re)konstrukcja”.
W 2020 wydała pierwszy w historii podręcznik do gry na zrekonstruowanych staropolskich instrumentach smyczkowych. Komponuje muzykę do sztuk teatralnych oraz filmów.

Yu Mingjie jest obecnie doktorantem w Akademii Muzycznej w Krakowie, studiuje u prof. dr hab. Marii Pomianowskiej. Była dyrektorką wydziału muzyki instrumentalnej i nauczycielką gry na cytrrze chińskiej guzheng w School of Music na Hebei Normal University. Stworzyła i kieruje kilkoma zespołami muzycznymi w Chinach prezentującymi różne gatunki muzyki przeznaczonej na guzheng.
Jako solistka intensywnie koncertuje w Chinach, Japonii i Polsce. Ma na swoim koncie wiele publikacji poświęconych technice gry na guzheng.
Yu Mingjie jest również kompozytorką kilkakrotnie nagradzaną w Chinach. Wydaje materiały dydaktyczne i kolekcje kompozycji muzycznych przeznaczonych na guzheng. Uczestniczy w wielu konkursach muzycznych

zdobywając wyróżnienia i nagrody za pracę instrumentalisty oraz pedagoga.Wielokrotnie była jurorem w konkursach muzyki guzheng w Chinach.